Yıllardır aynı döngüyü yaşıyoruz:
Seçim geliyor, meydanlar ısınıyor, söylemler sertleşiyor; fakat sandıklar kapandığında geriye sadece kırgınlıklar, bölünmüşlükler ve kaçırılan fırsatlar kalıyor. Oysa gelişmişlik, ideolojilerle değil; birlik duygusuyla, ortak hedefle ve hizmet beklentisiyle gelir.Bir ilçenin geleceği, seçilen kişinin partisine değil, ortaya koyacağı projeye, vizyona ve çalışkanlığına bağlıdır. Ama Diyadin’de hâlâ “bizden olsun” mantığı, “iş yapsın” mantığının önüne geçiyor. Bir kişi ya da bir partiye olan sevgi veya öfke, çoğu zaman ilçenin kaderinden daha önemli hale geliyor. Bu da gelişimi olduğu yerde kilitliyor.
Diyadin’in artık şunu görmesi gerekiyor:
İdeoloji karın doyurmuyor, ideoloji yol yapmıyor, ideoloji istihdam üretmiyor.Burada asıl sorgulanması gereken;
– Kim daha çok proje üretiyor?
– Kim ilçeye yatırım getirebilir?
– Kim tecrübesiyle hizmeti hızlandırır?
– Kim kavga değil, çözüm dili kullanır?Eğer bu sorular yerine, “hangi görüşten, hangi taraftan?” soruları öne çıkmaya devam ederse, Diyadin yıllar daha yerinde saymaya mahkûm olur. Çünkü ideolojik kutuplaşma, her dönem aynı sonucu doğurur: Kazanamayan Diyadin olur.
Bugün ilçenin en temel ihtiyaçlarına baktığımızda; modern altyapı, düzenli şehir planlaması, güçlü istihdam alanları, eğitim ve sağlık yatırımları gibi büyük başlıklar hâlâ çözüm bekliyor. Bu sorunların hiçbirini ideolojik tartışmalar çözemez. Ancak liyakatli, girişimci, uzlaşmacı ve proje odaklı yönetimler çözebilir.
Diyadin’in yarınlara güvenle bakabilmesi için artık bakış açısının değişmesi şarttır. Seçimler bir kutuplaşma sahnesi değil; hizmet arayışının, gelecek vizyonunun oylanacağı bir süreç olmalıdır.
Eğer ideolojileri bir kenara bırakıp, gelişimi merkeze alan bir anlayış benimsenirse, Diyadin sadece bugünün değil, geleceğin de kazananı olur. Aksi halde, her seçimden sonra aynı cümleyi kurmaktan kendimizi alıkoyamayız:
“Yine kaybeden biz olduk…”