Bu isimler yıllarca bu ülkenin ekranlarında, dergilerinde, magazin sayfalarında yer aldı. Sadece yaptıkları işle değil, yaşam tarzlarıyla, konuşma biçimleriyle, duruşlarıyla bir “rol model” olarak sunuldular. Biz de yıllar boyunca, farkında olarak ya da olmayarak, bu vitrin üzerinden kendimize bir kültür devşirmeye çalıştık.
Sorun tam da burada başladı.
Çünkü bu parlatılan hayatlar, bu toprakların değerleriyle çoğu zaman örtüşmüyordu. Ama buna rağmen “başarı”, “özgürlük”, “çağdaşlık” ambalajıyla sunuldu. Anadolu’nun çocukları önce bu hayata özendirildi, sonra zenginlik ya da görünürlük elde ettiklerinde kimlik bunalımına sürüklendi.
Ortaya çıkan tablo ne oldu?
Kendi kökleriyle barışık olmayan, neye ait olduğunu bilmeyen, sınırı olmayan bir nesil… Gücü eline geçirince bunu erdemle değil, gösterişle ve çürümüş bir cesaretle kullanan tipler. Son dönemde yaşanan ve kamuoyunu sarsan bazı olaylar, işte bu uzun sürecin dışa vuran sonuçlarıdır.
Bu bir günde olmadı. Bu, kısa vadeli bir sapma da değil.
Yıllar süren bir kültürel aşındırma ile oldu. Önce “özenme” üretildi, sonra “normalleştirme”, en sonunda da “meşrulaştırma”. Değerler alay konusu edildi, sınırlar belirsizleştirildi, utanma duygusu zayıflatıldı.
Ve biz ne yaptık?
Marşlar söyledik, sloganlar attık. “Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda” dedik. Ama ruhumuzu, ahlakımızı, kültürel sınırlarımızı korumayı ihmal ettik.
Bugün geldiğimiz noktada sorun sadece bireyler değil. Sorun,neyi alkışladığımız, neyi görmezden geldiğimiz ve kime özenmeyi normal saydığımızdır.
Bir ülke, tankla topla değil; kültürle, rol modellerle ve zihinlerle işgal edilir.
Ve bazen en son sönen şey, bir ocağın ateşi değil; bir toplumun kendine olan saygısıdır.
Bunu konuşmadan, bunu sorgulamadan, sadece öfkeyle bağırarak hiçbir yere varamayız.
Asıl soru şudur: Biz çocuklarımıza kimi örnek gösteriyoruz?